Nieuwe tijden

De aanslag in Nice heeft op een bijzonder pijnlijke manier aangetoond dat we dringend een andere mindset moeten kweken.

Onze veiligheidsdiensten zijn niet opgewassen tegen de “nieuwe” methodes die gebruikt worden door individuen die onze westerse manier van leven willen destabiliseren. dit is geen kwestie van budgetten, het is gewoonweg onmogelijk om alles te voorzien en alles te beveiligen.

Over terreurbestrijding

Proactieve, defensieve, ontradende, dwangmatige terreurbestrijding in een notendop:

Proactieve terreurbestrijding

Het observeren en afluisteren van verdachten kan ervoor zorgen het nooit tot een actie komt.

Meer inzetten op proactieve terreurbestrijding is noodzakelijk maar als we er het Nice dossier even bijnemen zien we dat ook dit kan falen. Als niks erop wijst dat iemand radicaliseert kan er ook niet proactief worden opgetreden.

Verhoogde budgetten zullen er vooral voor zorgen dat we de terroristen en hun eventueel netwerk sneller kunnen ontmantelen. Daardoor vergroot uiteraard ook de kans dat geplande aanslagen verijdeld worden maar dat is dan eerder een kwestie van geluk.

Defensieve terreurbestrijding

Bij defensieve terreurbestrijding gaat men proberen om de kans op een aanslag te verminderen of om de impact van een aanslag te minimaliseren.

Moshe Dayan, die Israëlisch minister van buitenlandse zaken was in de jaren ’70 zei ooit dat een terroristische aanslag meer van een natuurramp heeft dan van een oorlogsdaad. Als je ervan uitgaat dat er een aanslag kan of zal gebeuren kan je de impact ervan verminderen en kan je alles voorzien om na de feiten de nodige zorg te bieden aan de slachtoffers en hun familie.

Terreurbestrijding door ontrading

Een methode die kans maakt in een pre-radicalisering stadium is het ontraden. Militaire specialisten spreken hier van de naïeve methode. Zodra een kandidaat is opgenomen in een groep is de kans dat hij door deze methode van zijn plannen afziet zo goed als onbestaand.

Terreurbestrijding door dwang

De aanval is de beste verdediging, maar soms ook niet. Vanuit de perceptie van de terroristen en hun sympathisanten zijn onze regeringen al schuldig aan uitlokking. Het platbombarderen van zogenaamde terroristische bolwerken is enkel olie op het vuur.

Deze methode stelt de uitvoerders feitelijk gelijk aan de terroristen. De geschiedenis leert ons dat schuldig zijn een kwestie is van perceptie.

Het gaat wel weer voorbij

Ik ben fan van het optimisme maar ik ben nog net iets meer fan van realisme. De huidige wereldpolitieke spelletjes in acht genomen lijkt het me geen goed plan om ervan uit te gaan dat we binnenkort geen last meer zullen hebben van situaties zoals die in Parijs, Brussel en Nice. Het is u trouwens waarschijnlijk al opgevallen dat er net meer incidenten zijn dan pakweg 2 jaar geleden.

Het gaat dus niet zomaar voorbij.

Wat nu?

De regering zal ongetwijfeld haar ding doen. Langs de ene kant steunen ze de bombardementen, langs de andere kant zetten ze in op proactieve en defensieve terreurbestrijding. Via straathoekwerking  en andere initiatieven proberen ze invloed uit te oefenen op jongeren. Het blijft echter dweilen met de kraan open.

De mensen op straat, diegenen waarop we rekenen als het fout gaat zijn onderbemand en beschikken over onvoldoende budget om op een deftige manier te trainen. Op de koop toe hebben ze net iets te weinig bevoegdheden. Dat laatste leidt trouwens tot spannende situaties in probleemwijken die rechtstreeks gerelateerd zijn aan radicalisering.

Het lijkt me verstandig om zelf met je veiligheid en de veiligheid van je gezin bezig te zijn en er niet zomaar vanuit te gaan dat de politie of het leger voor je zal zorgen.

De aanslag in Nice was geen nieuwe werkwijze, het was er één waarmee de veiligheidsdiensten geen rekening hielden. Dit ondanks het feit dat het al eerder gebeurde. Dat is geen verwijt, het is een vaststelling. De expertise van de Israëlische veiligheidsdiensten kan hier van onschatbare waarde zijn. Hier en in de buurlanden lopen we nog teveel achter de feiten aan.

Zou ik niet beter een vuurwapen kopen?

“Dan knal ik zo’n terrorist door zijn kop”, las ik onlangs als reactie op een post. Mijn antwoord: “geloof dat nooit”. Als je niet goed getraind bent dan is de kans groot dat je een onschuldige omstaander neerschiet. En dan? Wil je dat op je geweten?

Ik wil ook gerust alle “jamaar’s” counteren. Bij voorbeeld de “jamaar ik zit bij een schietclub”: en daar schiet u vanuit concealment op een bewegend doel na een onverwachte trigger?  Ik dacht het niet. En zoja, proficiat, voeg er nu nog zware stress aan toe.

 

En ontwapenen?

Sommige zaken zijn niet te ontwapenen. Hoe hou je een aanstormende vrachtwagen tegen? Dit hoort bij het defensieve waarbij we uitgaan van het feit dat zoiets kan gebeuren en bijvoorbeeld betonnen blokken plaatsen voertuigen tegen te houden. Het afstappen van de traditionele technieken waarbij werd ingezet op explosieven leidt ook tot kleinschalige aanvallen met bijl of mes. Het zou me niet verwonderen mochten de terroristen binnenkort gebruik maken van nog andere instrumenten en wapens.

Vermijden, ontwijken en vluchten moet de prioriteit zijn maar wat als als je plots oog in oog staat met een gewapende terrorist?  Vanop de bank is het gemakkelijk: ontwapenen. Dat is echter gemakkelijker gezegd dan gedaan. We horen vaak verhaaltjes van mensen die het hoge woord nemen als het over dit onderwerp gaat en er zijn duizenden how-to’s te vinden op Youtube. Eén ding hebben ze gemeen: ze handelen nooit over de psychologische drempels, laat staan impact. Je zit in een levensbedreigende situatie. Mij lijkt het dan evident dat je op zeker speelt.

Ontwapenen van een rubber mes of pistool in een trainingzaaltje is van een gans andere orde dan het ontwapenen van een echt mes of pistool. De sensei’s die met veel overtuiging in hun kimono op blote voeten een mooie choreografie neerzetten hebben vaak nog nooit een echt pistool in de hand gehad, stonden nog nooit in de vuurlijn van een vuurwapen of steek/snijlijn van een mes. Toch verkondigen ze hun techniek met overtuiging, alsof ze het al 100 keer hebben meegemaakt. Ik kan me nog levendig mijn confrontatie met een aanstormende schaars geklede gespierde kerel met machete herinneren. Ik denk dat ik hem zelfs nog zou herkennen en de emoties van toen zal ik nooit meer vergeten. Dat gevoel heeft me ertoe aangezet om bijzonder ernstig met de materie bezig te zijn. Dat was eind jaren 80. Nu, 30 jaar en honderden incidenten later zal je me mijn uitleg telkens in context horen plaatsen. Ontwapenen ja, als het echt niet anders kan en onder een hoop voorwaarden met een hoop voorbehoud. Het laatste dat ik zou willen is dat één van mijn leerlingen gekwetst raakt omdat ik hem te zelfzeker heb gemaakt.

Conclusie: onze nieuwe mindset

De nieuwe mindset is in één zin samen te vatten: wees alert en meld verdachte zaken.

We moeten meer partner worden van de veiligheidsdiensten.

Het probleem is echter dat we niet goed weten waarop we moeten letten. Als we alles gaan melden zal de alertheid bij de veiligheidsdiensten dalen waardoor mogelijks ook de efficiency van het plan daalt. We moeten dus leren waarop we moeten letten.

In een vorige post (waakzaamheid in turbo stand) had ik het over “eerlijke signalen”, signalen die kunnen worden gebruikt om op een betrouwbare manier gedrag te voorspellen. Mensen die iets van plan zijn gedragen zich voorspelbaar. In die zelfde post staat ook het ganse verhaal over Combat Profiling. Een must-read voor mensen die professioneel geïnteresseerd zijn in de materie.

Tenslotte nog een kleine opmerking voor de mensen van de politie en de militairen die bewakingsopdrachten uitvoeren (waarvoor dank trouwens): we werken hier vaak op bovenstaande thema’s én we hebben een groepje pro’s die bereid zijn info en trainingsmethodiek te delen. Contacteer me gerust.

Luc Van Laere

europeankravmagaacademy@gmail.com

Hoofdinstructeur European Krav Maga Academy

 

Tienerpooiers

Ze zijn tussen de 17 en 28 jaar, laaggeschoold, werkloos, goed gekleed, lederen jekker, gel in de haren en van Oost-Europese of Noord-Afrikaanse oorsprong. Ze zoeken een jong slachtoffer en dwingen haar in de prostitutie. Tot voor kort noemden we hen loverboys maar die benaming is ongepast, het zijn pooiers van tienermeisjes. De enige gepaste benaming is dan ook tienerpooiers.

De modus operandi is: vertrouwen wekken, meelokken, verkrachten, opsluiten en aan het werk zetten. Hun targets: kwetsbare meisjes van 16.

Het probleem is dat het gerecht enkel reactief kan optreden. In de eerste fase gebeurt er namelijk niks strafbaar. Men kan moeilijk iemand oppakken omdat een meisje van 16 verliefd op hem is. Zelfs het meelokken is niet strafbaar. Er moet dus eerst een verkrachting zijn voor er sprake is van een strafrechtelijk feit. Er is dus al vaak onherstelbare schade toegebracht voor de dader kan worden aangeklaagd.

Luid roepen dat ze die gasten zouden moeten castreren heeft nog geen enkel slachtoffer geholpen en een fikse straf haalt de pooiers wel van straat maar biedt geen garantie dat zijn plaats niet wordt ingenomen door iemand anders.

Preventie

Eén van de uitdagingen bij om het even welke preventiecampagne is het bereiken van de juiste doelgroep(en). Een taak van de overheid? Uiteraard maar ook u kan uw steentje bijdragen, al is het maar door bewust te zijn van de problematiek en door de affiche te delen op sociale media. Je kan ook de pagina www.facebook.com/Tienerpooiers/ liken en delen.

Affiche tienerpooiers

 

Dagcursus zelfverdediging voor vrouwen

Na een een uitleg over hoe wij zelfverdediging zien, zijn de dames aan de slag gegaan met gevechtsbewegingen zoals kniestoten, de obligate trap naar het kruis, hamerslagen enz. Ze ontdekten hun favoriete “moves” en leerden die op een efficiënte manier aan elkaar koppelen.

Na de korte middagpauze gingen ze weer praktisch aan de slag om af te sluiten met praktijksimulaties in onze trainingsbus. Luc speelde de dronken, vervelende, grensoverschrijdende medereiziger. Bij een paar simulaties werd hij bijgestaan door Freya die rol van jaloerse vrouw op zich nam en daarna een paar dames een ongemakkelijk gevoel bezorgde.

Terwijl de ene groep simulaties deed werkte de andere groep samen met Nathalie op het ontsnappen uit specifieke aanvallen of grepen.

Dit alles was goed voor zo’n 7 uur zelfverdediging met een bijzonder leuke bende. Als je na het zien van de foto’s ook zin hebt gekregen in zo’n cursus, klik dan hier.

Om privacy redenen plaatsen we niet alle foto’s en zijn sommige mensen onherkenbaar gemaakt.

 

Wat te doen tegen pesten?

Omgaan met pesten

Pedagogen en psychologen breken al jaren hun hoofd over pesten. De ene is er rotsvast van overtuigd dat je de pester moet begeleiden, de andere zegt dat het slachtoffer moet terugvechten. Feit is dat je als ouder wil dat het meteen stopt. Alle overheidscampagnes ten spijt blijft pesten een probleem.

De meeste scholen hebben een adequate aanpak. Er is een gesprek met het slachtoffer en de ouders en daarna met de pester. De pester krijgt een verwittiging en vaak stopt het daar ook. Maar soms dus niet. De pester past zijn strategie aan en gaat op een meer verdoken manier aan de slag.

Onlangs hoorde ik een verhaal van een 12 jarige die een vals Facebook account aanmaakte van een “verliefd” meisje om zijn slachtoffer te pesten. Gedurende maanden bestookte hij zijn slachtoffer met vriendelijke chatberichtjes om dan uiteindelijk ergens stiekem af te spreken. Het slachtoffer werd op het afspraakje geconfronteerd met 3 kerels die hem belachelijk maakten en ermee dreigden de chatberichten te verspreiden. Bleek dat de pester net voor de afspraak het profiel had aangepast, het meisje werd een jongen. Het slachtoffer werd afgeperst. Het duurde maanden voor de ouders door hadden dat hun zoon zijn maandgeld moest afgeven aan de pester.

De basis van onze aanpak is verhoging van de weerbaarheid. Daders hebben namelijk de neiging om een gemakkelijk slachtoffer te kiezen. Zelfverzekerde kinderen worden minder vaak gepest. Het volstaat echter niet om je kind naar school te sturen met “laat je niet doen”. Dat werkt niet. Je legt hiermee de verantwoordelijkheid bij het kind, feit dat het al gepest wordt wil zeggen dat zijn of haar aanpak niet adequaat is. Hoe doe je dat trouwens, je niet laten doen? “Sla maar terug”, werkt evenmin. Geweld kan meer geweld uitlokken en ik denk niet dat je bereid bent om je kind slaag te laten krijgen. Het resultaat is dat kinderen dan het pesten verzwegen. Noch het zich niet laten doen, noch het terugslaan zit in hun systeem.

Het komt erop neer een kind te laten zien dat hij of zij wel degelijk mentale, verbale en fysieke kracht heeft. Dat leidt tot een gedragsverandering waar pesters met een grote boog omheen lopen.

Tijdens onze trainingen werken we ook aan beleefde assertiviteit. Net daar verschilt onze aanpak met de aanpak van andere zelfverdedigingsscholen. We maken geen minimacho’s of minimacha’s van je zoon of dochter. Integendeel, we leren hen net hoe je in een confrontatie je ego opzij zet.

Neem gerust contact met ons op als je graag je zoon of dochter een gratis proefles wil laten doen. De minimumleeftijd is 7 jaar. Meer info (prijzen enz), klik hier.

Nathalie Heylen

Kids Instructor

Conflict + ego = escalatie -> problemen

Omgaan met agressie

Het is 20u30, Jan rent naar z’n auto. Hij is een beetje gehaast want z’n vriendin is jarig en hij wil nog iets kopen bij de parfumerie op de Turnhoutsebaan. Net voor zijn auto staat een oude Corsa dubbel geparkeerd. Jan begint zich op te winden. De chauffeur is nergens te bespeuren. Jan stapt in en begint te claxonneren. In zijn achteruitkijkspiegel ziet hij een kerel rustig naar de Corsa toe wandelen. Jan stapt uit en roept: “kan dat niet wat rapper clown”. De man kijkt op en stapt nu aarzelend verder. Zodra hij dichterbij staat stapt Jan resoluut op hem af en zegt: “het is niet omdat jij tijd hebt dat iedereen tijd heeft hé sociaal geval”. De man antwoord “”. De zinnen worden alsmaar korter en de 2 mannen staan neus aan neus tot de eigenaar van de Corsa Jan een lichte por geeft. Jan port terug, de man van de Corsa op zijn beurt net iets harder tot Jan de man een kniestoot in het kruis geeft. De man zakt door z’n benen en krijgt er nog een trap tegen het hoofd bovenop. Jan roept “en wat nu, klootzak?”. Jan kijkt triomfantelijk rond en ziet dat er een tiental mensen omstaanders getuige waren van het tafereel. Stilaan komt hij tot het besef dat de Corsa nog steeds de weg blokkeert. Hij doorzoekt de zakken van zijn slachtoffer. Als hij de sleutels vindt kan hij de auto zelf verplaatsen.

Ondertussen heeft één van die omstaanders de politie gebeld. De toegesnelde inspecteurs slaan Jan in de boeien en bekommeren zich om de eigenaar van de Corsa.

Als de inspecteurs op een gsm van een omstaander een filmpje bekijken van het incident zien ze de 2 mannen elkaar porren en het verdere verloop. Er dient zich een getuige aan die Jan aanduidt als initiator van het incident. De getuige hoorde geroep en zag Jan porren. Na kort contact met de procureur wordt beslist dat Jan mee moet voor verhoor. De eigenaar van de Corsa zal later worden verhoord.

Uitzonderlijke situatie zeg je? Bovenstaande apendans is het resultaat van de gedachte dat je je niet mag laten doen. Op zich klopt dat ook wel maar er is een verschil tussen beleefde assertiviteit en agressieve, grensoverschrijdende assertiviteit.

Later zal de eigenaar van de Corsa verklaren dat hij naar de apotheek moest om pillen voor zijn echtgenote met de griep. “Ik hield mijn dubbel geparkeerde auto in de gaten en zag dat iemand met zijn armen zwaaide. Toen ik uit de apotheek kwam was de bestuurder van de ingesloten auto ingestapt en begon hij te claxonneren. Ik haalde mijn sleutels uit  mijn broekzak en stapte op mijn auto af. De bestuurder van de ingesloten BMW stapte uit en riep iets in de zin van ‘kan het niet wat rapper’. Ik schrok. Ik wou me verontschuldigen maar dan begon de bestuurder van de BMW te roepen ‘sociaal geval’. Ik zei hem dat hij moest zwijgen. De man kwam letterlijk neus aan neus staan en porde me. Ik wou hem wegduwen maar hij gaf me een kniestoot. Wat er daarna gebeurde weet ik niet meer”.

Jan was van mening dat de por van de eigenaar van de Corsa voldoende was om zijn agressieve tegenreactie in te zetten. De rechter was het daarmee niet eens en veroordeelde Jan tot een voorwaardelijke gevangenisstraf, een effectieve boete en de vergoeding van alle kosten, alsook de sleepkosten van de Corsa.

Bij om het even welke confrontatie is het belangrijk om zowel je ego, principes en agenda opzij te zetten.

Je kan dan wel principieel zijn in het feit dat niemand je mag aanraken maar staat een por in verhouding tot een paar duizend Euro kosten en een strafblad? Ik hoor mensen soms zeggen dat ze zich niet laten doen. “Ik geef nooit af”, wel proficiat daarmee. Net dat is je zwakte en een zware onderschatting van je tegenstander. Je weet misschien tot wat jij bereid bent maar je tot wat hij/zij bereid is? Wat mocht de Corsa bestuurder na de kniestoot een mes hebben getrokken? Ontwapenen? Ben je daar zeker van? Het is natuurlijk wel een leuke veronderstelling dat je hiermee wegkomt maar persoonlijk hou ik van aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid. En ik weet dat de kans op letsel bij ontwapenen van een mes gigantisch is. Letsel vs. por… Kies maar.

Met het opzij zetten van je agenda bedoel ik dat het oplossen van het conflict een prioriteit moet worden. Als je er geen prioriteit van maakt zit je tijdens de confrontatie met tijdsstress waardoor je mogelijks verkeerde beslissingen neemt.

Hou altijd rekening met de gevolgen van je acties. Naast de juridische gevolgen heb je ook de waarschijnlijke mentale en relationele gevolgen. Stel, je slaat iemand half dood, kan je daar mee leven? Een relationeel gevolg kan zijn dat je partner je plots als een agressieveling gaat zien.

Leer op een verstandige manier omgaan met conflicten, laat je vooral niet leiden door spannende woeha verhalen van mensen die zich baseren op veronderstellingen. Vechten doe je enkel als je fysieke integriteit in gevaar is. Zorg dat het niet zover komt. Leer omgaan met agressie, zowel die van jezelf als die van je tegenstander.

Luc Van Laere