Over vrouwen met suikerklontjes

Na elk ernstig incident bulken de sociale media van de goedbedoelde ‘veiligheidstips’. Eén van de meest tenenkrullende tips is die van het suikerklontje.

Er zijn er nog: haarlak, deo, kobutan (of is het nu kubaton, een stokje dus)… allemaal zaken die je, volgens de tipgevers, als vrouw kan gebruiken om je te verdedigen tegen een kinkel met slechte bedoelingen.

Echt?

Wel, neen. Helemaal niet. Zo’n kinkel kiest, stalkt, spreekt soms aan en slaat dan toe. Oja, mocht je je afvragen waarom we ‘kinkel’ gebruiken: we verkiezen dit woordje boven crapuul, smeerlap, rotzak, lowlife, gefrustreerde en ander fraais omdat er ook kinderen meelezen. Al maak ik me nu net de bedenking dat die kinderen waarschijnlijk meer woordjes kennen dan wij samen. Bon, de kinkel heeft een plan en slaat toe. Omdat die tips gegeven worden aan mensen zonder enige training, vooral op het vlak van bewustzijn en gevaarsherkenning, zal de aanval vaak plots zijn. Plots, als in plots stress. Wegvallen van fijne motoriek of erger nog: bevriezen. Als je niet getraind bent om het object waarmee je jezelf wil verdedigen uit je zak (holster, handtas, handschoenkastje) te halen onder stress dan wens ik je veel succes.

Los daarvan, en nu even ernstig: dat suikerklontje, hoe lang zit dat in je jaszak? Proper…

Aja, maar ik heb dat klontje altijd vast als ik over straat loop…

Een suikerklontje? Ok. Gezellig. Van een deo, haarlak of kubadinges zou ik dat nog kunnen aannemen maar van een suikerklontje? Komaan. Maar goed, for the sake of argument.

Je hebt dat klontje vast. De kinkel heeft dat niet gezien, chanceke. Je haalt uit… wacht. Weet je wel hoe je moet uithalen. “Zeg, ik ben niet lomp hé, hij heeft me vast, naar zijn gezicht natuurlijk”. Klopt, naar z’n gezicht. Maar hoe? hoe heb je dat klontje vast? Puur voor de fun hebben we dat daarnet eens op mijn arm geprobeerd. Resultaat: niks. Echt niet, geen pijn. Nathalie deed toch haar best. De suiker is ook niet meer wat hij geweest is zeker? De ’tip’ gaat al mee van toen ik kleintjes was (lang geleden). Zelfs de suikerklontjes zijn zachter geworden.

Geurige zelfverdediging

Op naar de Kruidvat voor wat deo en haarlak. Blijkt dat die producten ook alsmaar veiliger worden. Ze irriteren niet meer. Vroeger was het janken als je haarlak in je ogen kreeg. Ik herinner me nog dat m’n moeder altijd haar ogen afschermde en ook als je in die walm liep had je het zitten. Idem met deo. Tijd voor een test? Wel ook dat viel reuze mee. Het heeft er me niet van weerhouden om dat paasei van tafel te nemen.

Stokje

Ja, om drukpunten mee te ‘bewerken’ (niet mijn woorden). Komaan, really? Succes. Echt. Er was er jaren geleden eens eentje die dat wou testen in een Combat Training. Lachen! Het lukte pas een beetje als de verdediger meewerkte. En dan nog want zodra het drukpunt werd aangeraakt kreeg meneer kobutan een klap in z’n gezicht.

Wat dan wel?

Preventie voor alles. En daarmee bedoelen we niet dat iemand die iets overkomt schuld heeft aan de situatie. Het is en blijft de kinkel zijn schuld. Heren, gelieve niet naar Unia te stappen omwille van die ‘zijn’, er zijn statistieken die mijn gelijk bewijzen. Testosteron of door macht gedreven mormels hebben een modus operandi. Ze doen de dingen die ze doen buiten het zicht of proberen af te zonderen. Ze slaan niet altijd plots toe, soms is er een interview om te zien of je wel een goed (lees geschikt) slachtoffer bent. Soms, en zelfs meestal bij aanranding en verkrachting zijn ze gewoon vriend, kennis of familie. Soms bouwen ze schuld op, manipuleren ze en gaan ze ‘proben’. Eerst eens met hun handen door je haar, als ze geen negatieve reactie krijgen leggen ze die hand op je borst. Herken de signalen. Weet hoe predatoren tewerk gaan en trap niet in de val.

Naast preventie en bewustzijn heb je uiteraard ook de fysieke actie. Punt is dat ze je willen wijsmaken dat het voldoende is om wat op een bokszak te slaan om jezelf te leren beschermen. Bad news: het is niet waar. Je moet de juiste dingen trainen (dus geen wedstrijdtoestanden waarbij je een hoop niet mag doen wegens te gevaarlijk). Boksfit, boksfun en ja, ook onze CombatFit is cardio, workout. Niks meer. Dat je trainer er af en toe een tip tussengooit is leuk maar niet genoeg. Je moet onder stress trainen en onder die stress de juiste beslissingen leren nemen. Je moet leren slaan en trappen terwijl je zit, ligt, en half uit je auto hangt.

En welke wapen kan ik dan wel gebruiken?

Volgens de wet is elk object dat je gebruikt als wapen een… wapen. Dus ook je sleutel. Als je bijvoorbeeld iemand z’n oog uitsteekt en blijkt achteraf dat die man je gewoon een vuurtje kwam vragen dan heb je een gigantisch probleem. Begint het te dagen dat je die dingen op de juiste manier moet trainen? Heb je er al bij stilgestaan dat het vaak de overwinnaar is die mee moet met de politie? Alles draait dus om de juiste beslissing op het juiste moment. Wat ons betreft zijn goede wapens de objecten waarvan je achteraf kan zeggen dat je ze al vast had: sleutels, GSM, pen. De opgesomde objecten zijn ook objecten die je al heel vaak uit je zakken of handtas hebt gehaald, zelfs onder stress. Op zich is dat al een beetje training. Je houdt zo’n object onverdacht vast. Voor de kinkel mag het er niet uitzien alsof je je bewapend hebt. Trouwens, da’s nog zo’n mythe: het is niet omdat je je sleutels in je hand hebt dat je de kinkel afschrikt.

En hoe moet ik slaan?

Hamerslagen met GSM zijn gemakkelijk te leren en zeer efficiënt. Als ik niet genoeg tijd krijg om iemand iets nuttig aan te leren dan ga ik voor die slag. Denk locomotief, sla door je object. Gebruik niet alleen je triceps maar ook je schouderspieren en gooi je ganse gewicht (jaja, zelfs die volle 50Kg kunnen het verschil maken) in de strijd. Haal vooraf niet zichtbaar en ver uit.

Als je sleutels wil gebruiken: 1 sleutel, de grootste en eventueel scherpste neem je vast zoals je een deur zo openen, onverdacht weet je nog? Je krabt ermee naar het gezicht, de handen en wat je maar kan raken.

En dat is het dan?

Neen, maar geef toe dat het nu al een te lange tekst is geworden. Je kan nog iets meer info halen uit deze hand-out. Je kan ook nog een gratis en vrijblijvende proeftraining boeken via deze site.

(c) Luc Van Laere met assistentie van Nathalie Heylen

Wat werkt en wat werkt niet in zelfbescherming situatie?

Krav Maga in een notendop.

Als je antwoord op de vraag: “wat doe je bij een conflict?” is: “oep z’n bakkes”, dan kan je nu best stoppen met lezen. Je bent m’n publiek niet. Ik wil je niet als klant… en eigenlijk ook niet als buur, straatgenoot, stadsgenoot, landgenoot, medemens.

Nog zo’n probleem: keyboard warriors. Hoe meer problemen met agressie, hoe meer keyboard warriors claimen de oplossing te hebben. Iedereen heeft wel iets te vertellen over zelfbescherming. Ze noemen het zelfverdediging. Toegeven, ik ook, maar je moet je er wel van bewust zijn dat zelfverdediging een juridische term is.

Zelfbescherming? Wel, jezelf beschermen en in uitbreiding je naasten en misschien zelfs iemand die wordt lastig gevallen op de bus.

Wat werkt?

Ik word verschrikkelijk nerveus van mensen die aan de zijlijn staan roepen wat nooit zou kunnen werken of wat altijd werkt. Werken wil trouwens zeggen: het probleem oplossen.

Laat me beginnen met de straffe uitspraak dat alles kan werken, of niet. Even voor alle duidelijkheid, ik ben niet op zoek naar iets dat misschien zou kunnen werken als alle omstandigheden goed zijn. Wat ik wil is een groot percentage op slagen. Ehm, wacht even, ik bedoel: een grote kans dat mijn actie slaagt. Zelf wil ik liever geen slagen.

In een situatie waarin je jezelf of je naasten moet beschermen moet je vooral het volgende overwegen:

Preventie is de sleutel, bijvoorbeeld door een blokje om te lopen. Denk ook aan vluchten en de-escaleren. Het is pas als al het voorgaande niet succesvol was dat je misschien fysiek aan de slag moet. Het probleem is dat je al een hoop kennis nodig hebt om dit alles vlotjes voor elkaar te krijgen. Want zelfs bij voorgaande logica loopt het wel eens fout. Het lijkt ook allemaal zo evident hé. Preventie, hoe werkt dat, op basis van welke gegevens? En vluchten, hoe doe je dat? Heb je daar al eens bij stilgestaan? Het is allemaal snel gezegd.

Zo zijn er mensen die door een fysieke beperking niet kunnen weglopen. Of nog, je bent met je oma van 88 op stap, je bent op stap met een kinderwagen (jaja, grapjas, met daarin een baby, niet als eigen vervoer), je hebt teveel gedronken, je hebt net je enkel verstuikt, je staat op het einde van een doodlopend steegje. Als je er een beetje over nadenkt kan je nog wel 20 redenen bedenken waarom weglopen niet altijd kan.

Zo zal de-escaleren ook niet werken bij instrumentele agressie, bijvoorbeeld bij eengewapende overval. Wat je ook zegt en vooral uitstraalt zal niks veranderen aan het plan van de snoodaard. Meer nog, hij kan er bijzonder nerveus van worden en beslissen een shortcut te nemen: klap op je hoofd, gedaan met babbelen.

Wat werkt zal afhangen van je fysieke ‘competenties’ en van het soort agressie waarmee je te maken krijgt. En dan is er nog de factor geluk. Soms moet je gewoon enorm veel geluk hebben. Dat wil dus ook zeggen dat je ook wel eens dikke pech kan hebben.

En dan hebben we het nog niet gehad over normen en waarden en de tegenacties van de andere. Hou je maar vast aan je stoel want het kan nog complexer.

En fysiek?

Ja, daar zat je natuurlijk op te wachten. Fysiek. Spreek trouwens nooit meer van vechten. Je vecht niet. Nooit. Je beschermt jezelf, da’s iets anders. Als iemand je vraagt om te vechten en je stemt toe dan is het je eigen domme schuld dat je nadien een blauw oog hebt, of moet opdraaien voor de kosten. De kans dat meneer de rechter beslist om jullie solidair te veroordelen is namelijk groot. “Jamaar meneer de rechter, hij daagde me uit, hij vroeg of ik wou vechten”… Ik hoor het de rechter al zeggen: “Meneer, u had ook neen kunnen zeggen”.

Je hebt geen andere keuze, het is zover. Je stond naar de sterren te kijken en plots grijpt iemand je vast. Bij je keel. En nu? Wat percentueel het meest kans heeft op een goede afloop voor jezelf is het uitschakelen van de agressor zijn computer. Bang, licht uit, gedaan met grijpen.

Hadden we het daarnet niet over normen en waarden? Misschien nog even iets over regeltjes. Stel, je bent leerkracht… Heb je hem?

Geen leerkracht? Top, dan hoef ik die ‘overzwem beweging’ niet uit te leggen waarbij je, door snel je hand van naast je hoofd naar je tegengestelde jaszak te brengen, laterale druk zet op de pols van de agressor waardoor de greep lost.

“Hela, ik heb iets anders geleerd!”, proficiat. Ik ook in de jaren 80 maar dat was toen. Nu zijn we tot de vaststelling gekomen dat die oude Krav Maga techniek (plucking voor de kenners) maar heel zelden werkt. Allez, het is te zeggen, nu, neen eerder in diezelfde jaren 80.

Kinetische energie

De helft van de massa vermenigvuldigd met de snelheid tot de tweede. Liefst zo hard en veel mogelijk en best ook overdonderend vanuit een stabiele houding. Dat werkt.

Ik heb het over hamerslagen, de wereldberoemde bitchslap, een slag met de handpalm, een elleboogstoot. Het maakt me niet uit. Focus je niet op het hoe maar op het wat. Wat wil je bereiken? Computer uitschakelen? Wel, ga ervoor. En natuurlijk zijn er manier om het beter te doen maar da’s voor een volgende keer. Nu gaat het over wat werkt.

Ook bijten, een kopstoot, je vinger of een pen ergens in rammen. Werkt. En een kniestoot, een trap naar het kruis (wat ik voor de gelegenheid de ‘reset button’ noem), een lowkick. Allemaal dingen die een hoog percentage op slagen hebben als je ze op het juiste moment, met een hoop energie en overtuiging lanceert.

Werkt de trap naar het kruis altijd?

Neen… niets werkt altijd maar die trap naar het kruis is echt wel een tricky ding. Als de trap op de juiste plaats terecht komt, waarschijnlijk omdat je snel trapte zonder eerst naar dat kruis te kijken is het effect vaak spectaculair. De ontvanger bukt voorover, gaat door z’n knieën, valt neer in foetus houding en meer van dat fraais. Tranen in de ogen, de maaginhoud ledigend, het besturingssysteem gecrasht. Maar soms niet. Soms blijft de ontvanger gewoon staan. Net als ‘hoeheetdieookalweer’, dingske. Die zei dus gewoon: “nog eens”… Daarom is het verstandig om niet één keer te trappen of te slaan maar om overdonderend te zijn.

Geen vuistslagen?

Neen, liever niet. Pas op, ze kunnen werken, geen zorgen, maar er bestaat een te grote kans dat je een boksersfractuur oploopt. Het feit dat er een woord voor bestaat wil al zeggen dat het niet zo zeldzaam is. Je breekt je middenhandbeentjes en het is gedaan met spelen. Voor een lange tijd. Ik denk wel dat we het er over eens kunnen zijn dat we de problemen liever bij de agressor willen dan bij ons?

Slaan met vuist kan leiden tot boksersfractuur - Krav Maga zelfverdediging Antwerpen

En highkicks, hoge trappen?

Soms, net als een Yoko Tobi Geri, een vliegende zijwaartse trap. Kan allemaal. Met de nadruk op kan, afhankelijk van je competentie. Het is iets waar wij niet op trainen. Ik ben, wat het fysieke element van alles wat met zelfbescherming te maken heeft, een grote fan van een zeer beperkte toolbox: een paar bewegingen die ik heel goed beheers vanuit elke positie.

Equalisers

Equalisers herstellen de balans. Een hard object tegen iemand z’n hoofd slaan heeft meer effect dan een gewone hamerslag. Meer valt daar eigenlijk niet over te zeggen. Of toch, maar niet in deze context.

Hoe train je die dingen?

Wel, leuk dat je het vraagt! Staand, zittend op een trap, liggend, in je auto met je gordel aan, half uit je auto hangend, met in je dominante hand een boodschappentas, nadat je 10 keer rond je as hebt gedraaid, op je nuchtere maag en met volle maag, op pads, kussen en mensen in gewone kleren die terugslaan. Maar vooral met trainingspartners die hun ego thuis hebben gelaten en jou helpen om beter te worden bij een instructeur met dezelfde doelstelling en instelling. Bij ons bijvoorbeeld 😉

Succes!

Luc Van Laere

Nieuwe tijden

De aanslag in Nice heeft op een bijzonder pijnlijke manier aangetoond dat we dringend een andere mindset moeten kweken.

Onze veiligheidsdiensten zijn niet opgewassen tegen de “nieuwe” methodes die gebruikt worden door individuen die onze westerse manier van leven willen destabiliseren. dit is geen kwestie van budgetten, het is gewoonweg onmogelijk om alles te voorzien en alles te beveiligen.

Over terreurbestrijding

Proactieve, defensieve, ontradende, dwangmatige terreurbestrijding in een notendop:

Proactieve terreurbestrijding

Het observeren en afluisteren van verdachten kan ervoor zorgen het nooit tot een actie komt.

Meer inzetten op proactieve terreurbestrijding is noodzakelijk maar als we er het Nice dossier even bijnemen zien we dat ook dit kan falen. Als niks erop wijst dat iemand radicaliseert kan er ook niet proactief worden opgetreden.

Verhoogde budgetten zullen er vooral voor zorgen dat we de terroristen en hun eventueel netwerk sneller kunnen ontmantelen. Daardoor vergroot uiteraard ook de kans dat geplande aanslagen verijdeld worden maar dat is dan eerder een kwestie van geluk.

Defensieve terreurbestrijding

Bij defensieve terreurbestrijding gaat men proberen om de kans op een aanslag te verminderen of om de impact van een aanslag te minimaliseren.

Moshe Dayan, die Israëlisch minister van buitenlandse zaken was in de jaren ’70 zei ooit dat een terroristische aanslag meer van een natuurramp heeft dan van een oorlogsdaad. Als je ervan uitgaat dat er een aanslag kan of zal gebeuren kan je de impact ervan verminderen en kan je alles voorzien om na de feiten de nodige zorg te bieden aan de slachtoffers en hun familie.

Terreurbestrijding door ontrading

Een methode die kans maakt in een pre-radicalisering stadium is het ontraden. Militaire specialisten spreken hier van de naïeve methode. Zodra een kandidaat is opgenomen in een groep is de kans dat hij door deze methode van zijn plannen afziet zo goed als onbestaand.

Terreurbestrijding door dwang

De aanval is de beste verdediging, maar soms ook niet. Vanuit de perceptie van de terroristen en hun sympathisanten zijn onze regeringen al schuldig aan uitlokking. Het platbombarderen van zogenaamde terroristische bolwerken is enkel olie op het vuur.

Deze methode stelt de uitvoerders feitelijk gelijk aan de terroristen. De geschiedenis leert ons dat schuldig zijn een kwestie is van perceptie.

Het gaat wel weer voorbij

Ik ben fan van het optimisme maar ik ben nog net iets meer fan van realisme. De huidige wereldpolitieke spelletjes in acht genomen lijkt het me geen goed plan om ervan uit te gaan dat we binnenkort geen last meer zullen hebben van situaties zoals die in Parijs, Brussel en Nice. Het is u trouwens waarschijnlijk al opgevallen dat er net meer incidenten zijn dan pakweg 2 jaar geleden.

Het gaat dus niet zomaar voorbij.

Wat nu?

De regering zal ongetwijfeld haar ding doen. Langs de ene kant steunen ze de bombardementen, langs de andere kant zetten ze in op proactieve en defensieve terreurbestrijding. Via straathoekwerking  en andere initiatieven proberen ze invloed uit te oefenen op jongeren. Het blijft echter dweilen met de kraan open.

De mensen op straat, diegenen waarop we rekenen als het fout gaat zijn onderbemand en beschikken over onvoldoende budget om op een deftige manier te trainen. Op de koop toe hebben ze net iets te weinig bevoegdheden. Dat laatste leidt trouwens tot spannende situaties in probleemwijken die rechtstreeks gerelateerd zijn aan radicalisering.

Het lijkt me verstandig om zelf met je veiligheid en de veiligheid van je gezin bezig te zijn en er niet zomaar vanuit te gaan dat de politie of het leger voor je zal zorgen.

De aanslag in Nice was geen nieuwe werkwijze, het was er één waarmee de veiligheidsdiensten geen rekening hielden. Dit ondanks het feit dat het al eerder gebeurde. Dat is geen verwijt, het is een vaststelling. De expertise van de Israëlische veiligheidsdiensten kan hier van onschatbare waarde zijn. Hier en in de buurlanden lopen we nog teveel achter de feiten aan.

Zou ik niet beter een vuurwapen kopen?

“Dan knal ik zo’n terrorist door zijn kop”, las ik onlangs als reactie op een post. Mijn antwoord: “geloof dat nooit”. Als je niet goed getraind bent dan is de kans groot dat je een onschuldige omstaander neerschiet. En dan? Wil je dat op je geweten?

Ik wil ook gerust alle “jamaar’s” counteren. Bij voorbeeld de “jamaar ik zit bij een schietclub”: en daar schiet u vanuit concealment op een bewegend doel na een onverwachte trigger?  Ik dacht het niet. En zoja, proficiat, voeg er nu nog zware stress aan toe.

 

En ontwapenen?

Sommige zaken zijn niet te ontwapenen. Hoe hou je een aanstormende vrachtwagen tegen? Dit hoort bij het defensieve waarbij we uitgaan van het feit dat zoiets kan gebeuren en bijvoorbeeld betonnen blokken plaatsen voertuigen tegen te houden. Het afstappen van de traditionele technieken waarbij werd ingezet op explosieven leidt ook tot kleinschalige aanvallen met bijl of mes. Het zou me niet verwonderen mochten de terroristen binnenkort gebruik maken van nog andere instrumenten en wapens.

Vermijden, ontwijken en vluchten moet de prioriteit zijn maar wat als als je plots oog in oog staat met een gewapende terrorist?  Vanop de bank is het gemakkelijk: ontwapenen. Dat is echter gemakkelijker gezegd dan gedaan. We horen vaak verhaaltjes van mensen die het hoge woord nemen als het over dit onderwerp gaat en er zijn duizenden how-to’s te vinden op Youtube. Eén ding hebben ze gemeen: ze handelen nooit over de psychologische drempels, laat staan impact. Je zit in een levensbedreigende situatie. Mij lijkt het dan evident dat je op zeker speelt.

Ontwapenen van een rubber mes of pistool in een trainingzaaltje is van een gans andere orde dan het ontwapenen van een echt mes of pistool. De sensei’s die met veel overtuiging in hun kimono op blote voeten een mooie choreografie neerzetten hebben vaak nog nooit een echt pistool in de hand gehad, stonden nog nooit in de vuurlijn van een vuurwapen of steek/snijlijn van een mes. Toch verkondigen ze hun techniek met overtuiging, alsof ze het al 100 keer hebben meegemaakt. Ik kan me nog levendig mijn confrontatie met een aanstormende schaars geklede gespierde kerel met machete herinneren. Ik denk dat ik hem zelfs nog zou herkennen en de emoties van toen zal ik nooit meer vergeten. Dat gevoel heeft me ertoe aangezet om bijzonder ernstig met de materie bezig te zijn. Dat was eind jaren 80. Nu, 30 jaar en honderden incidenten later zal je me mijn uitleg telkens in context horen plaatsen. Ontwapenen ja, als het echt niet anders kan en onder een hoop voorwaarden met een hoop voorbehoud. Het laatste dat ik zou willen is dat één van mijn leerlingen gekwetst raakt omdat ik hem te zelfzeker heb gemaakt.

Conclusie: onze nieuwe mindset

De nieuwe mindset is in één zin samen te vatten: wees alert en meld verdachte zaken.

We moeten meer partner worden van de veiligheidsdiensten.

Het probleem is echter dat we niet goed weten waarop we moeten letten. Als we alles gaan melden zal de alertheid bij de veiligheidsdiensten dalen waardoor mogelijks ook de efficiency van het plan daalt. We moeten dus leren waarop we moeten letten.

In een vorige post (waakzaamheid in turbo stand) had ik het over “eerlijke signalen”, signalen die kunnen worden gebruikt om op een betrouwbare manier gedrag te voorspellen. Mensen die iets van plan zijn gedragen zich voorspelbaar. In die zelfde post staat ook het ganse verhaal over Combat Profiling. Een must-read voor mensen die professioneel geïnteresseerd zijn in de materie.

Tenslotte nog een kleine opmerking voor de mensen van de politie en de militairen die bewakingsopdrachten uitvoeren (waarvoor dank trouwens): we werken hier vaak op bovenstaande thema’s én we hebben een groepje pro’s die bereid zijn info en trainingsmethodiek te delen. Contacteer me gerust.

Luc Van Laere

europeankravmagaacademy@gmail.com

Hoofdinstructeur European Krav Maga Academy

 

Dagcursus zelfverdediging voor vrouwen

Na een een uitleg over hoe wij zelfverdediging zien, zijn de dames aan de slag gegaan met gevechtsbewegingen zoals kniestoten, de obligate trap naar het kruis, hamerslagen enz. Ze ontdekten hun favoriete “moves” en leerden die op een efficiënte manier aan elkaar koppelen.

Na de korte middagpauze gingen ze weer praktisch aan de slag om af te sluiten met praktijksimulaties in onze trainingsbus. Luc speelde de dronken, vervelende, grensoverschrijdende medereiziger. Bij een paar simulaties werd hij bijgestaan door Freya die rol van jaloerse vrouw op zich nam en daarna een paar dames een ongemakkelijk gevoel bezorgde.

Terwijl de ene groep simulaties deed werkte de andere groep samen met Nathalie op het ontsnappen uit specifieke aanvallen of grepen.

Dit alles was goed voor zo’n 7 uur zelfverdediging met een bijzonder leuke bende. Als je na het zien van de foto’s ook zin hebt gekregen in zo’n cursus, klik dan hier.

Om privacy redenen plaatsen we niet alle foto’s en zijn sommige mensen onherkenbaar gemaakt.

 

Wat te doen tegen pesten?

Omgaan met pesten

Pedagogen en psychologen breken al jaren hun hoofd over pesten. De ene is er rotsvast van overtuigd dat je de pester moet begeleiden, de andere zegt dat het slachtoffer moet terugvechten. Feit is dat je als ouder wil dat het meteen stopt. Alle overheidscampagnes ten spijt blijft pesten een probleem.

De meeste scholen hebben een adequate aanpak. Er is een gesprek met het slachtoffer en de ouders en daarna met de pester. De pester krijgt een verwittiging en vaak stopt het daar ook. Maar soms dus niet. De pester past zijn strategie aan en gaat op een meer verdoken manier aan de slag.

Onlangs hoorde ik een verhaal van een 12 jarige die een vals Facebook account aanmaakte van een “verliefd” meisje om zijn slachtoffer te pesten. Gedurende maanden bestookte hij zijn slachtoffer met vriendelijke chatberichtjes om dan uiteindelijk ergens stiekem af te spreken. Het slachtoffer werd op het afspraakje geconfronteerd met 3 kerels die hem belachelijk maakten en ermee dreigden de chatberichten te verspreiden. Bleek dat de pester net voor de afspraak het profiel had aangepast, het meisje werd een jongen. Het slachtoffer werd afgeperst. Het duurde maanden voor de ouders door hadden dat hun zoon zijn maandgeld moest afgeven aan de pester.

De basis van onze aanpak is verhoging van de weerbaarheid. Daders hebben namelijk de neiging om een gemakkelijk slachtoffer te kiezen. Zelfverzekerde kinderen worden minder vaak gepest. Het volstaat echter niet om je kind naar school te sturen met “laat je niet doen”. Dat werkt niet. Je legt hiermee de verantwoordelijkheid bij het kind, feit dat het al gepest wordt wil zeggen dat zijn of haar aanpak niet adequaat is. Hoe doe je dat trouwens, je niet laten doen? “Sla maar terug”, werkt evenmin. Geweld kan meer geweld uitlokken en ik denk niet dat je bereid bent om je kind slaag te laten krijgen. Het resultaat is dat kinderen dan het pesten verzwegen. Noch het zich niet laten doen, noch het terugslaan zit in hun systeem.

Het komt erop neer een kind te laten zien dat hij of zij wel degelijk mentale, verbale en fysieke kracht heeft. Dat leidt tot een gedragsverandering waar pesters met een grote boog omheen lopen.

Tijdens onze trainingen werken we ook aan beleefde assertiviteit. Net daar verschilt onze aanpak met de aanpak van andere zelfverdedigingsscholen. We maken geen minimacho’s of minimacha’s van je zoon of dochter. Integendeel, we leren hen net hoe je in een confrontatie je ego opzij zet.

Neem gerust contact met ons op als je graag je zoon of dochter een gratis proefles wil laten doen. De minimumleeftijd is 7 jaar. Meer info (prijzen enz), klik hier.

Nathalie Heylen

Kids Instructor